سلام ویژه‌ای هم عرض کنم خدمت دوستانی که مدت‌هاست هر بار به این‌جا سر می‌زنند، نشانی از یک پست تازه نمی‌بینند. به هر حال این روند طبیعی عرضه و تقاضاست. یک جایی دیگر طاقت آدم طاق می‌شود و ترجیح می‌دهد برای مخاطبان تنبل و خاموش مایه نگذارد. در زندگی روزمره هم عادتم همین است که به هیچ‌کس ذره‌ای بیش‌تر از سزاواری‌اش احترام و خدمت نرسانم. این اتفاقی بود که یک روزی باید می‌افتاد. حق نداریم از حاصل رنج دیگران بدون صرف کم‌ترین انرژی لذت ببریم.
به امید فردا
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
راست میگویید؛ حق نداریم.
با سلام و عرض ارادت…
مشتاقانه منتظر یادداشت های بعدی تون هستیم رضا جان. این کم کاری ما متاسفانه به خاطر تنبلی بود …
به امید دیدارتون هستم برادر