یک
این‌که آینده جمهوری اسلامی‌چه خواهد شد چیزی خارج از اراده و اختیار خود جمهوری اسلامی و مردم ایران است. پلنی طراحی شده از یک دهه قبل که دارد مو به مو اجرا می‌شود. بله، حوصله‌سربر و فراتر از تحمل خستگان است اما همین است. بله خسته‌کننده است.
دو
با شتاب به سوی پرده نهایی نمایش پیش می‌رویم. روزهای سختی در پیش داریم. مثل درد زایمان، سهمگین است اما به لبخند زیبای نوزاد زیبای‌مان می‌ارزد
سه
در جهان سوم، حکومت به مثابه یک عن‌دانی است که تعداد مشخصی مگس دورش جمع می‌شوند و تغذیه می‌کنند.(سفره‌ای برای تعدادی بیضه‌به‌دهان شامل آفتابه‌دارهای قدرت و سلبریتی‌های فرهنگی و ورزشی و… ). حکومت عوض شود مگس‌های دیگری جایگزین مگس‌های فعلی می‌شوند. پس اصلا فکرش را هم نکنیم که در یک وضعیت کاملا منقلب سباسی، شایستگان قدر ببینند. قدر مختص تخم‌مالان و زیرخوابان است، در این نظام یا هر نظام آتی.
چهار
آیا اسراییل به ایران حمله خواهد کرد؟
به نظر من بله. حتمی است.
زمانش کی خواهد بود؟
اسراییل یک فرمول ثابت دارد. هر وقت می‌خواهد به جایی حمله کند صرف‌نظر از این‌که پیش‌تر چه بهانه‌هایی برای حمله داشته، یک بهانه جدید هم به دست می‌آورد که افکار عمومی‌را با خود بیش‌تر همراه کند. از منظر ناظر بیرونی به نظر می‌رسد طرف مقابل او چنان احمق است که درست سر بزنگاه بهانه لازم را دستش می‌دهد، اما من گمان می‌کنم اسراییل همیشه آفرینش بهانه‌ها را خودش راهبری می‌کند.
پنج
در داستان کوتاه «آدمکش‌ها»ی همینگ‌وی، اندرسن شخصیت اصلی داستان یک فرد غایب است که دو آدمکش برای خلاص کردن به سر وقتش آمده‌اند و سراغش را از باشندگان یک کافه می‌گیرند. اندرسن را در متن داستان نمی‌بینیم اما از قول شاگرد کافه می‌شنویم که او در اتاقش منتظر نشسته تا کلکش کنده شود.
مکافات این شکلی است. گریزی نیست.
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز