تمام بیست نفری که به مهمانی پیرمرد نقاش دعوت بودند؛ فکر می‌کردند بقیه به مهمانی یک نقاش پیر افسرده نخواهند رفت. ساعت یازده شب، پیرمرد تمام غذاهایی را که سفارش داده بود به گربه‌های گرسنه‌ی کوچه سپرد و آخرین تابلویش را تکیه داد به سطل زباله‌ی بزرگ سر کوچه. توی رختخوابش دراز کشید. ساعت را برای چهار و نیم صبح تنظیم کرد… نیم ساعت بعد با وحشت از خواب پرید. دوید توی کوچه. تابلو هنوز سر جایش بود. با چشمانی خیس، تابلو را به خانه برگرداند و گذاشت کنار تختش. باتری ساعت را درآورد و به خوابی سنگین فرو رفت.
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
زیباست و تلخ… مثل زندگی؟! شاید!
تَسکینِ تنهایی.
عالی بود و تلخ. به این دلیل که آدم بعد از خوندنش حس می کنه ناخواسته داره به سمت همین مدل زندگی میره. واسه همین کمی هم ترس داشت! دمت گرم
خوب بود .دوست داشتم.