مبارزه با زمان مهم نیست. مهم‌تر از آن، لذت‌بخش‌تر کردن دقایق است.
به‌ندرت کسی را بتوان یافت که من را دوست داشته باشد. آخر کدام آدمی‌در جهان پیدا می‌شود که با رویی خوش به استقبال کسی برود که با احدی از در صلح و سازش برنمی‌آید و هر وقت هم اتفاقی می‌افتد به عوض همراهی، در به روی خویش می‌بندد و خود را از دیگران پنهان می‌کند؟
انسان نکات اساسی زندگی را اغلب با دردهای جسمانی می‌آموزد.
هرگاه با قضاوتی ناعادلانه روبه‌رو می‌شوم و یا کسی که به او اعتماد دارم شرایطم را درک نمی‌کند، کمی‌بیش‌تر از حد معمول می‌دوم.
این‌ها سطرهایی بود از کتاب اتوبیوگرافیک از دو که حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم نوشته‌ی‌هاروکی موراکامی. به ترجمه‌ی مجتبی ویسی. نشر چشمه.
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
خیلی به دلم چسبید