دو حرف

4 thoughts on “دو حرف”

1. درود بر شما که ولنگارانه و بی تعلق به قید و بند اداری روزگار میگذرانید. از دقت به چهره و حالات کارمندان خیلی چیزها میتوان دریافت کرد.
   سلامتی عزلت طلبان(گویی این عاقلانه ترین راه است).

2. هرگز درک نکرده‌ام که یک نفر چه‌طور می‌تواند یک سری کارها را بی هیچ نوآوری و تغییری به طور اتوماتیک و از سر وظیفه انجام دهد.

3. شاید خواننده‏ی گذری وب‏سایت‏تان پُست‏های این‏گونه را بخواند و احساس ملال کند و بی‏اعتنا از کنارشان بگذرد و برود. گرچه معتقدم باید «اهمیت ملال» را در زندگی درک کرد (و عنوان نقدتان بر «سکوت لورنا» هنوز یادم هست)، ولی همین هم‏صحبتی مجازی مختصر با شما برای من واقعا ارزشمند است و لذت‏بخش. همین که روزی چندبار به favorites سرمی‏زنم و روی «رضا کاظمی ـ کابوس‏های فرامدرن» کلیک می‏کنم و مشتاقانه منتظر loadشدن پُست جدید سایت می‏شوم، خودش کلی هیجان دارد. یک‏دقیقه‏ی وقتی را که صرف خواندن «کابوس‏های فرامدرن»تان می‏کنم، حاضر نیستم به گردش با خیلی شبه‏دوستان دیگر بگذرانم. حضور و بودن‏تان عزیز است. منم مثل تو با خودم تنهام…
   ———-
   پاسخ: صفای باد اردیبهشت بر تو باد

4. سلام اقا رضای عزیز مدتیه نیستم جون بالاخره گذر ما هم به بیمارستان افتاد. که کاش برای هچ کسی نیفتد ، فعلا که زمینگیرم و سخت محتاج دعا، هرچند فرصت بینطیری واسم پیش اومده که بی ئقفه فیلم ببینم و فوتبال فارغ از هیاهویی که بیرون از اتاق مریض خونه است. پاینده باشی برادر
   ——————
   پاسخ: سلام. صمیمانه آرزو می‌کنم هر چه زودتر به سلامت کامل برسی. شرایط را خود آدم می‌سازد بیمارستان که سهل است گاهی عمر یک نفر در زندان مفیدتر و پویاتر از عمر آدم‌های به‌ظاهر آزاد است. روزگارت خوش باد

Comments are closed.