در آغاز سال ۹۲

روشنفکر نیستم. با مخالفان روشنفکری هم میانه‌ای ندارم. ولی یک چیز را خوب می‌دانم؛ درباره‌ی بعضی چیزها به‌شدت سنتی‌‌ام. یکی‌اش همین نوروز و عید است. دست‌کم برای من بهانه‌ی خوبی است تا خودم را مرور کنم و برای سال بعد برنامه‌ای در ذهن بسازم. نوروز چیزهای خوب دیگری هم دارد که البته در مورد من کاربرد چندانی ندارند. دید و بازدید و مهمانی. و خب غم قیمت پسته و شیرینی و… را هم نمی‌خورم.

نوروز فرصت بیش‌تری برای پرسه زدن با اندک دوستانم به من می‌دهد. هوا هم دل‌پذیر است. ابن هم نشد، می‌شود تلفن را با خیال راحت خاموش کرد و خوابید و به هیچ چیز فکر نکرد. یا می‌شود فیلم‌های ندیده را ردیف کرد و روزی دو سه تایش را دید. یا کتاب‌های نخوانده خواند. یا اگر مثل من عید را در جایی مثل شمال باشید می‌توانید ماشین را بردارید و بزنید و به کوه و کمر یا بروید سمت رودخانه و دریا (از نوع دنجش). فلاسک چای هم یادتان نرود. می‌توانید ساعت‌ها بنشینید و با خودتان خلوت کنید. دوست داشتید می‌توانید کتابی، مجله‌ای چیزی (ترجیحا مجله «فیلم») هم همراه خودتان ببرید. یا حتی آیپاد یا یک چیزی در این مایه‌ها در گوش تان فرو کنید و به نغمه‌های محبوب‌تان گوش بسپارید.

خلاصه، دست خودتان است که از تعطیلات طولانی نوروز لذت ببرید یا نه. البته مازوخیسم جوان‌سرانه‌ را درک می‌کنم و خودم هم بدجور تجربه‌اش کرده‌ام. بعضی‌ جوان‌ها دوست دارند عیدشان به بدترین شکل بگذرد و یک جورهایی از خودشان و اطرافیان بیچاره‌شان بابت دل‌تنگی‌ها یا نامرادی‌ها انتقام بگیرند. اما آن‌ها هم وقتی سن‌شان بالا برود خیلی خوب درک می‌کنند که چه اشتباهی کرده‌اند (و زمان هم هرگز به عقب بازنمی‌گردد). دست‌کم به باور من حد اعلای پوچ‌گرایی، لذت بردن از هر ثانیه‌ی این زندگی پرشتاب است. و عشق… به گمانم همیشه بهترین گزینه‌‌ی عاشقیت جایی نامنتظر در انتظار آدمیزاد است نه آن‌جایی که خودش  گمان می‌برد. عشق امری خارج از اراده‌ی ماست. در اراده‌ی هستی است و به بهترین شکل پیش خواهد آمد. نباید نگرانش بود. عشق هرگز در حیطه‌ی خودآگاهی نیست. به قول شاعر: «همواره عشق، بی‌خبر از راه می‌رسد/ چونان مسافری که به ناگاه می‌رسد… .»

یک سال گذشت. یک سال پیر شدیم. یا شاید هم یک سال جا افتادیم (و جذاب‌تر شدیم!). جذابیت هم دست خود آدم است، اگر هی حرف از پیری بزنی خیلی زود خرفت می‌شوی ولی اگر آدم خوش‌بینی باشی تا پنجاه سالگی هم فرصت جوانی داری (و اگر پایه باشی حتی بیش‌تر از این‌‌ها). محض شوخی اگر زود قید شلوار جین را بزنی و خمره‌ای‌پوش بشوی، حتما زودتر پیر می‌شوی. یا اگر مرد باشی و عشق سبیل و ریش (از هر نوعش) داشته باشی از یک جایی مجبوری با لاخ‌های سفیدش کنار بیایی و خودت را ده سال پیرتر نشان بدهی. چه مرضی است؟ نمی‌دانم. خلاصه هر سال که می‌گذرد دست خودتان است که آه و ناله کنید و دم از پیر شدن بزنید یا فکر کنید که چه‌قدر پخته و باتجربه و البته جذاب‌تر شده‌اید. آه و ناله را باید گذاشت برای بعد از پنجاه که فشار میاد به چند جا!

آجیل خوب است. شیرینی بسیار خوب است. ناهار و شام مفصل هم به‌شدت توصیه می‌شود. میوه هم که اصلا یادتان نرود تا در هضم بقیه چیزها کمک‌تان کند. اگر هم مثل من اهل مهمانی نیستید سعی کنید به خودتان خوش بگذرانید. و بدانید پسته یا خیاری که به خود آدم رواست به مهمان حرام است.

بهترین‌ها را برای خودم و خودتان آرزو می‌کنم. ایام به کام. عید است و کلی تعطیلی. حالش را برید که غفلت موجب پشیمانی است. به قول آن شاعر حکیم: «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»

—————–

در ضمن شدیدا توصیه می‌کنم به سایت آدم‌برفی‌ها سر بزنید (لینک) و مخصوصا اگر فیلم‌باز هستید نظرسنجی فوق‌العاده جذاب‌ و مفصل‌مان با موضوع «بهترین فیلمی‌که در سال ۹۱ دیدیم» را بخوانید و کیف کنید. این عزیزان در نظرسنجی شرکت کرده‌اند (چه نام‌های عزیزی): هوشنگ گلمکانی، فردین صاحب‌الزمانی، محمدحسن شهسواری، مانا نیستانی، شهزاد رحمتی، سعید قطبی‌زاده، سیدمهدی موسوی، مهرزاد دانش، مسعود ثابتی، شاهین شجری‌کهن، پوریا ذوالفقاری و… و… و…
روز و روزگارتان همیشه خوش باد. تن‌تان سالم. جیب‌تان پر از پول. دل‌تان شاد.

reza

رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز

• آیین خاموشی: بخش نخست
• حماقتی به نام آدم‌برفی‌ها
• آنگلوپولوس: یادی از سر دل‌تنگی

Set your Author Custom HTML Tab Content on your Profile page