با این که این روزها وقت چندانی برای وبگردی ندارم _ در واقع اصلا وقت ندارم _ اما بد نیست دو وبلاگ خواندنی را که خودم چندوقتی است با آن‌ها آشنا شده‌ام و مدام به‌شان سر می‌زنم خدمت‌تان معرفی کنم.
شهزاد رحمتی منتقد شناخته شده‌ی سینما و مترجمی تواناست. اما این ویژگی‌ها را شاید دیگرانی هم کم‌وبیش داشته باشند. آن چیز که شهزاد دارد و خیلی‌ها ندارند شور و قریحه‌ی طنز نیشدار و سیاهی است که جزیی از جهان‌بینی و منش او را شکل داده. او بدون این‌که خودش را بکشد و رنج و عذاب به جان بخرد، یک «آدم خاص» است؛ آدم خاصی که در روزگار آدم‌های خنثای کلونی شده‌ی یک شکل، بیش‌تر به چشم می‌آید. شهزاد پارادوکسی تمام‌عیار از شوریدگی و نظم است؛ در حالی که تمام ویژگی‌های یک شوریده‌ی بی‌اعتنا به نظم نوین مدنی و جهانی را دارد در کارش به شدت وسواسی و دقیق است. محال است چند دقیقه‌ای با او بنشینید و جمله‌های شوخ‌طبعانه و هجوآمیزش که در عین جدیت و دور از لحن معمول مطایبه به زبان می‌آورد از خنده روده‌برتان نکند. این ویژگی به دلایل قابل حدس، در نوشته‌های وبلاگی‌اش جلوه‌ی بیش‌تر و رهاتری دارد. کافی است تعریفش از منتقد را در وبلاگش بخوانید تا بدانید درباره‌ی چه موجود کمیابی سخن می‌گویم. شهزاد آدم آسان‌یابی نیست و به شکل بالقوه ویژگی‌های دفع حداکثری و جذب حداقلی را دارد ولی اگر او را همان گونه که هست ـ و گاهی نشان نمی‌دهد ـ بشناسید شیفته‌اش خواهید شد. امیدوارم مستمر و باانرژی بنویسد.
لینک
«آنکه» نام مستعار یک زن است که فعلا قرار نیست ـ یا فعلا دوست ندارد ـ اسمش را جز چند نفر بدانند و طبعا من هم قصد ندارم او را جز با نام مستعارش معرفی کنم. وبلاگش را خیلی اتفاقی کشف کردم. ویژگی مهم نوشته‌های او کیفیت به‌شدت زنانه و بی‌ریایی است که در نگاهش به روزمرگی‌های یک زن ایرانی به چشم می‌خورد. این ویژگی در این دور و زمانه که زن‌های مدرن و دانش آموخته‌ی جامعه‌مان گویی از زن بودن خسته شده‌اند و هویت و کارکردی مردانه در رفتار و حتی گفتارشان به چشم می‌خورد ارزش بیش‌تری دارد. البته از آن‌سوی بام هم مردان این طبقه‌ی اجتماعی خیلی از ویژگی‌های مرد سنتی ایرانی را از دست داده‌اند، اما به نظر می‌رسد چه مرد و چه زن هر دو از آن سوی بام افتاده‌اند و برای رسیدن به تعادل مطلوب در جهت‌گیری شخصیتی و رفتاری طبقه‌ی متوسط و مدرن، راه درازی در پیش داریم. با این حال به گمانم، زنانگی ژرفی که در نگاه و واژگان «آنکه» خودنمایی می‌کند مهم‌ترین ویژگی او نیست، او به «نوشتن برای نوشتن» باور دارد بی آنکه به دنبال مخاطب باشد، انگار روزمرگی و تنهایی‌اش را برون‌ریزی می‌کند؛ تنهایی‌ای که حتی در حضور جمعیت پررنگ است. خواندن پست‌های او حس خوب و دلنشینی دارد. با آنکه «آنکه» برای من و شما نمی‌نویسد ولی خواندن او و یادداشت‌هایش، تا وقتی که بنویسد، بهانه‌ی خوبی برای تلطیف نگاه تلخ، خشن و مردانه‌ی ماست، چه مرد باشیم و چه زن.
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
سلام
وبلاگ آقای رحمتی بسیار پربار و زیباست واقعا.
ممنونم از معرفی هر دو وبلاگ
و ورود ” اینجا بدون من ” رو به جشنواره تبریک می گم .
پیروز باشی