یک نکته را بی‌تعارف و به‌صراحت می‌نویسم و دیگر تکرار نمی‌کنم. در آینده هم اگر کسی انتقاد یا پرسشی مشابه داشت به همین پست مختصر ارجاعش خواهم داد.
من اعتقادی به انتشار کامنت‌ها با هر موضوع و محتوایی ندارم و هرگز هم چنین ادعایی نداشته‌ام. اینجا یک سایت شخصی است با نوشته‌هایی به‌شدت شخصی و لحنی کاملا شخصی. مقایسه‌ی لحن و پرداخت نوشته‌هایم در این سایت با نوشته‌های منتشرشده‌ام در نشریات، به‌خوبی روشن‌گر همین ادعاست.
هشت نه سال است که این سایت را سرپا نگه داشته‌ام و در یک کلام، دوست ندارم فیلتر شود. به همین دلیل هر کامنتی که سایتم را با خطر فیلتر شدن روبه‌رو کند (حتی در حد یک کلمه) بی‌درنگ حدف خواهد شد. تشخیصش هم فقط با خود من است. کامنت‌هایی هم که حاوی توهین و تهمت به افراد حقیقی (از جمله خودم) باشند ابدا منتشر نخواهند شد. گاهی از این موضع عدول کرده‌ام و ضمن انتشار کامنت‌های دردسرساز، از کامنت‌گذار خواهش کرده‌ام که لحنش را تعدیل کند اما غالبا بی‌فایده بوده است.
برایم مهم نیست که کسی آزرده یا خشمگین شود. این رویه‌ی همیشگی‌ام در این سایت بوده و پس از این نیز چنین خواهد بود.
شرمنده‌ام. من حوصله‌ی چانه‌زنی ندارم. گفت‌وگوی بیهوده و فرساینده با کسانی که دنیای‌شان از باورهای من بسیار دور است برایم کم‌ترین جذابیتی ندارد. اینجا یک حریم شخصی است که رهگذرانی گاهی به آن سر می‌زنند و با دل‌تنگی‌ها و نق زدن‌های من هم‌ذات‌پنداری می‌کنند. و همین بس است.
و برای هزارمین بار تأکید می‌کنم که نیازی به تحسین و تمجید کسی ندارم. اگر تحسین امروز کسی موجب متوقع شدن او در آینده می‌شود پیشاپیش شرمنده‌ام چون یادم نمی‌آید از کسی درخواست تحسین کرده باشم که بخواهم مدیونش بشوم.
لطفا با صدور خشم و نفرت‌تان همین دل‌خوشی کوچک را از من نگیرید.
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
نبینم پکر و عصبانی باشی اقا رضا.
به قول رضا کافر(فیلم نفوذی)توی اسارتگاه عراقیها:بزن و برقص و بلرزون اینجا ازاده ولی به حد اعتدال!!
————-
پاسخ: مرسی عزیز.