اخیراً ماهنامه‌ی «صنعت سینما» یک نظرسنجی برای بهترین فیلم‌های کودک و نوجوان سینمای ایران ترتیب داده بود. انتخاب‌های من این‌ها بودند:
در انتخاب بهترین فیلم «برای» کودکان و نوجوانان نگاه منتقدانه را رسماً و کلاً دور می‌اندازم و تنها از لذت تماشای این فیلم‌ها در کودکی و نوجوانی کمک می‌گیرم.
۱- شهر موش‌ها (مرضیه برومند و محمدعلی طالبی)
۲- سفر جادویی (ابوالحسن داودی)
۳- دزد عروسک‌ها (محمدرضا هنرمند)
۴- گربه‌‌ی آوازخوان (کامبوزیا پرتوی)
۵- پاتال و آرزوهای کوچک (مسعود کرامتی)
۶- سازدهنی (امیر نادری)
۷- دونده (امیر نادری)
۸- نان و شعر (کیومرث پوراحمد)
۹- شکار خاموش (کیومرث پوراحمد)
۱۰- شرم (کیومرث پوراحمد)
در انتخاب بهترین فیلم «درباره‌ی» کودکان و نوجوانان دوباره منتقد می‌شوم؛ لذت را از دست می‌دهم تا خیلی عاقل جلوه کنم. لعنت بر عقل! لعنت بر نقد!
۱- خانه دوست کجاست؟ (عباس کیارستمی)
۲- نان و شعر (کیومرث پوراحمد)
۳- شرم (کیومرث پوراحمد)
۴- سازدهنی (امیر نادری)
۵- دونده (امیر نادری)
۶- بادکنک سفید (جعفر پناهی)
۷- صبح روز بعد (کیومرث پوراحمد)
۸- مسافر (عباس کیارستمی)
۹- بی‌بی‌چلچله (کیومرث پوراحمد)
۱۰- چکمه (محمدعلی طالبی)
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
خواهران غریب هم بدک نبود.
آقا خواهشا نگید «لعنت بر نقد!»؛ ناامید می‌شیم. نقد که همش عقلی نیست (یعنی امیدوارم نباشه!). به هر حال بی‌تعارف، سینما برای ما با نقدهای شما و بسیاری دیگر، دل‌پذیرتره.
———–
پاسخ: این‌ها را باید به تفکیک گفت: لعنت بر عقل و لعنت بر نقد.