سایت رسمی رضا کاظمی؛ فیلمساز، منتقد سینما، داستاننویس و شاعر
پای قلیان‌های دو سیب
مشق عشق تحریر کردند
روی انگشت‌های پوسیده
نت‌های بی صدای ویولونسل
من همان نوجوان کوچه‌های بی مهتابی‌ام
چند هزار بار این زمین لعنتی چرخید
و سیب قصه‌های مادربزرگ توی هوا
تا من هنوز زیر تیر چراغ برق
از درد پاشنه‌ی این پای خسته بنویسم
از چشم‌هایی که دست برنمی‌دارند
از لحظه‌هایی که دست به سر می‌کنم
که هنوز هم این بیهوده مردن را
با خیال تو سر می‌کنم
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
با مرغ عشق‌های بی‌عشق
یک بیت شعر به چند
قافیه‌ها ردیف به چنگ
پای پیاده‌های متروک
توی بساط پیرمرد چروک
فال حافظ توی قفس
نفس! آه نفس! این نفس!
من شعرهایم را
در ازدحام آل احمد می‌سرودم
وقتی هوای تو از کوی دوست قل می‌خورد
در پاتوقی که پای تو کم داشت
نان و پنیر و یک فال گردو …
دیدم که گم شدی
در شهری که تو را می‌سرود
در کوچه‌های بی‌تردد ممنوع
پشت شبی که آسمان
ستاره را به قیمت خرید می‌فروخت…
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
یک
ببین چقدر دستم هوای تو دارد
ببین که مشتم،پشتم، فقط باد هواست…
زیر چشم‌هایت خواب مانده
کنار روسری‌ات ریش شده
انگشت‌های اشاره‌ات بند بند
لطفا کمی‌بخند
امروز را که بگذرم
از مرگ شاعر بی‌کتاب
از رنگ چشم‌های تو در گریه
از لحن بی‌ترانه‌ی پاییز
یا خواب دیده‌ام
یا خدا !
اما کنار تو می‌شد کنار کشید
به این میله‌ها بند نکرد
راستی عزیز دل
بزنم به تخته، زندگی‌ام بد نیست
شش و بش می‌زند گشاد گشاد
پشت این تخته، شطرنج است
آی عزیز دل
همه‌اش رنج است
دو
جلد ارغوانی شناسنامه‌‌‌ام
یک من چرک گرفته
من ِتمام شده
سه
پهلوانان نم گرفته‌ی شهر
پشت هر خاک را به پوزه می‌مالند…
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
غمی‌در خلوت تلخ خیابان‌هاست
هراسی در سکوت تلخ هر کوچه
یکی از دست‌های خالی‌اش می‌خواند
«چه بد شد زندگی، جفتش همش پوچه»
***
دیر شد
برای چشم زن
از لابه‌لای این همه سیاهی
دالان کابوس
زن خسته بود
دیر شد
و شاعر
توی سیاهی کابوس پیر شد
***
از روزگار من بگو
که درد…
از دست‌ها
که سرد…
تنها و دور وسط ازدحام تلخ
با این همه سیاهی لشکر
لاشه‌های سیاه
شاید دوباره قارقار کنم
***
هنوز تمام نشده
این دیر ناتمام بغض
شاید دوباره گریه…
هنوز بلدم
تمام.
***
فکر پلید: که تو را عشق در سر است
تصویر دور:همه‌ی چشم‌ها تر است
تعبیر خواب: که به ناگاه می‌رسد
تفسیر شعر: نرو! این بار آخر است
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
آه دخترک کاربیت فروش
کو تا چهارشنبه سوری
آتش بزن به مالت
آه ای سیندرلای نیمه شب
توی هیچ ویترینی
کفشی برای پیاده کردنت نیست
و پای درختان این خیابان
خری برای سوار کردنت
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
سفره‌ی دل را که واکنم…
ببین که ته گرفته‌ام
از سوراخ این آبکش‌ها رد نمی‌شوم
سوراخ هیچ قفلی نیستم
کلید هیچ دری
نقشه‌ی گنج را لی‌لی‌پوتی‌ها دزدیدند
فلرتیشیا را گالیور
توی زخم بستر می‌لولم
مثل شراب چهل ساله ملولم
دیروز اسکار یک عمر را
دادم به توالت فرنگی
امروز برای پس گرفتنش
با کبریت اسب‌نشان
توی فاضلاب یورتمه می‌زنم
این شعرهای لعنتی را
آدم‌های لعنتی لایک می‌زنند
این روزهای بی‌شرف را
آدم‌های بی‌شرف share می‌کنند
شیخ بی چراغ
نشسته کنار کافه‌ی مهر و موم
سیگار زر بار می‌زند
دل داده به ناخن‌های لاک‌زده‌ات
زخمه‌های حضرت رحمانش آرزوست
خط توی خط می‌شود
لابه‌لای این همه خط
خط تو را گم کرده‌ام
بوی تند پارفیومت
توی تاکسی‌‌‌های بی پیر، سرگردان است
تن پاره پوره‌ات
زیر آخرین متروی بهارستان
و عکس آخرین خنده‌ات را
تماشاگران داربی بلوتوث می‌کنند
آخرش شیپورچی
پسر شجاع را …
آخرش خانم کوچولو
با خرس قهوه‌ای فرار کرد
آخرش من قهوه‌ای شدم
نشستم روی برج میلاد
تا تلخ‌ترین آواز شهر را
روی ماسک سرخوشی‌ات تف کنم
اینجا ایران، هزار و سیصد و هشتاد و نه
اینجا من، درست مثل یک تکه کیک گ…
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
یک مرد جیوه‌ای
آن‌سوی آینه
از پشت این کف ژیلت
به ریش من می‌خندد
***
– آزادی! آزادی!
– چند؟
– همیشه چقد میدی؟
***
توی این کافه عشقی نیست
توی این فنجان فالی…
***
روی سیگنال‌های پارازیت
جای بوق صدای بق بقو می‌آید
کبوتری روی برج میلاد نشسته…
***
روی کلاه تو بر رخت آویز
خاک نشسته پدربزرگ
***
انگشت فلفلی‌ات
فاتحه‌ی شیرخوارگی بود…
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
دست‌هایی که پشت چراغ قرمز بریده شدند
ما عاشقان مدیسن کانتی نبودیم
لبخندهایی که در ازدحام تنهایی محو شدند
ما …
اسپرسوهایی که نخورده سرد شدند
فال‌هایی که نخوانده اجرا شدند
یادگاری‌های من روی میز کافه‌ها
و طرح‌های تو زیر شیشه‌های سکوریت
بیهوده پرسه می‌زنم
توی کوچه‌هایی که بوی سرد تو را نمی‌دهند
و وبلاگ‌هایی که دو سال است به روز نشده‌اند
این روزگار من شد
دیگر غریبه ای از پنجره دست تکان نداد
کسی برای نیمه شب‌های چراغانی شهر، شعر نگفت
دیگر چراغی روشن نبود…
ردپای تو را گم کرده‌ام
ایستگاه به ایستگاه
و بارانی هم در کار نبود
مثل آن غروب…
توی هیچ ردیف هیچ قفسه‌ای
شعری از چشم‌های تو منتشر نمی‌شود
روی صخره‌های درکه نیستی
توی هیچ شهر کتابی، تو نیستی…
روی نیمکت‌های این پارک مکث می‌کنم
دیگر کسی آینه در دست
چشم انتظار یار نیست
این سهم روزگار بی «آتیه» بود…
امسال هم صبر می‌کنم
تا نیمه‌های سوز زمستان
تا توی صف‌های جشنواره دنبالت بگردم
تا بی تو «فیلمی‌از مسعود کیمیایی» ببینم
تا بی تو گریه کنم
بی تو در شب سنگین و ساکت شهر پرسه می‌زنم
سوار آخرین تاکسی این خط می‌شوم
راننده‌ی پیر
با ترانه‌ی غیرمجاز زمزمه می‌کند
«تو شهری که تو نیستی، خیابون شده خالی…»
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
چشم‌های تو‌هاج و واج
واج به واج
در سطرهای حراج
تو در باد رفتی
من از عشق خواندم
تو بر باد رفتی
من از عشق خواندم
تو از یاد رفتی
من از عشق خواندم
تو در آخرین روز خرداد رفتی…
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز
کلاغ‌های جاودان
روی زباله‌های چرب می‌رقصند
و سمفونی گند باد را
با همنوایی چندش آورشان رنگ می‌زنند
بالای کوه
زوزه باد در تن صخره‌ها می‌لولد
عقاب محتضر
بر چشم انداز کوه‌های دوردست
چشم می‌بندد…
چه بد…
قاب آسمان
از رقص بلندبالای تو خالی است
و این پایین
ضیافت پوست هندوانه برپاست
رضا کاظمی؛ پزشک، نویسنده، شاعر و فیلمساز