reza

این ترانه‌ی دل‌نشین را حامد زمانی برای آقای قالیباف خوانده.

 برای  دانلود ترانه روی عکس بالا کلیک کنید

  من در میان این گزینه‌ها به آقای قالیباف رأی خواهم داد به دلایلی که قبلاً نوشتم. پس از هشت سال مدیریت عالی و جانانه و فراجناحی و غیرحذفی و معتدل در شهرداری تهران که دوست و دشمن تأییدش می‌کنند، او می‌تواند شیوه به‌راستی تازه‌ای از مدیریت را به عرصه اجرایی کشور بیاورد، اما دیگران فقط کپی کم‌رنگ و کم‌جان نمونه‌های قبلی‌اند.

به نیلوفر باغ، دل خوش نکن

نگو برگاش از اشک شبنم ترن

درختای زخمیِ طوفان‌زده

غریبن ولی خیلی ‌محکم‌ترن

——————–

پی‌نوشت ۱: 

بند آخر یادداشت فرید مدرسی در روزنامه «اعتماد»

اگر بخواهیم در خیابان‌های شهر قدم بزنیم و با ابرهای رویایی‌مان پرواز نکنیم و به انتخابی در انتخابات ریاست جمهوری دست زنیم و نیازهای کلان خود را فعلا یا بر اساس خواسته خودمان یا جهت تحقق نیازهای توده مردم برای دوره‌ای به گوشه‌ای بفرستیم و دو ویژگی فوق‌الذکر (سازگاری با نظام – مدیریت مطلق) را مدنظر قرار دهیم، تنها «محمدباقر قالیباف» برابرمان قرار می گیرد که نه به دنبال وعظ است، نه داعیه دیپلمات بودن دارد، نه مدرس اخلاق است، نه مدیری غیرمتمرکز و نه هم‌چون دو کاندیدای دیگر، با گفتمان مسلط ناسازگاری دارد. این کاندیدا اگرچه ممکن است کاندیدای ایده‌آل نباشد اما «خیرالموجودین» است.

پی‌نوشت ۲:

از سخنان دکتر قالیباف (۲۱خرداد ۹۲)

شهید چمران فرمود وقتی شیپور جنگ زده شد، مرد از نامرد شناخته می‌شود. در دوران جنگ شاهد بودیم که برخی سیاست‌بازان به جای آن‌که به جبهه بیایند، فقط کارشان این بود که ما را بدرقه می‌کردند. آن‌ها ما را توصیه به جهاد و شهادت می‌کردند، اما یک بار در فکه ، شلمچه و طلائیه دیده نشدند.

همان افراد یک وقتی به جبهه آمدند تا با لباس رزمندگی عکس بگیرند. آن هم نه در مناطقی که  فرزندان این مردم عزیز زیر آتش سنگین دشمنان بودند. آمدند، عکس‌شان را گرفتند و امروز ما باید به آن‌ها جواب بدهیم چرا رزمنده‌ایم و چرا جبهه رفتیم.

شما که معتقدید آمریکا کدخدای دنیاست، اگر فرهنگ جهاد و شهادت را قبول ندارید، حداقل فرهنگ کدخدای خودتان را بپذیرند. وقتی مک کین با رقیب خود رقابت می‌کرد، می‌گفت تو سرباز فراری هستی. امروز این سیاست‌بازانی که با خون شهدا قدرت را به دست گرفتند، فرهنگ جهاد را زیر سوال می‌برند.

پی‌نوشت ۳:

از سال ۱۳۷۶ که حق رای دادن در انتخابات را پیدا کردم به این عزیزان رای داده ام:

۱۳۷۶: سیدمحمد خاتمی

۱۳۸۰: سیدمحمد خاتمی

۱۳۸۴ (دور اول): مصطفی معین

۱۳۸۴ (دور دوم): اکبر‌هاشمی‌رفسنجانی

۱۳۸۸: مهدی کروبی

مشخص است که مشی‌ام اصلاح‌طلبی بوده اما امروز اصلاح‌طلبی دیگر بس است. توضیحم را در این پست نوشته‌ام. کلیک بفرمایید.

پی‌نوشت ۴:

دانلود مستند دوم آقای قالیباف با حجم کم

پی‌نوشت ۵:

داریوش مهرجویی در روزنامه شرق نوشت:
چگونه می‌شود حوزه سینما رونق بگیرد؟ روشن بگویم اگر آقای قالیباف رای بیاورند احتمالا امکان این رونق خواهد بود؛ با این توضیح که ایشان کارایی بسیار مناسبی دارد، به عنوان یک شهردار تاکنون موفق عمل کرده است و باهوش و باذکاوت بوده‌اند، در ضمن خلبان هم که لازمه‌اش دقت و تیزهوشی بسیار است. همه این موارد به من این امید را می‌دهد که اگر سدی سر راهش نباشد با تکیه بر روشنفکری و روشن‌بینی‌اش به طور قطع سینما را رونق می‌بخشد. همین‌طور شنیده‌ام که کتابخوان است و فرهنگ‌دوست و این ویژگی می‌تواند در این حوزه کمک‌رسان خوبی باشد. نگاه کنید به این‌همه نقاشی‌های دیواری که در شهر به راه انداخته است، نه‌تنها شهر را زیبا ساخته که باعث ایجاد اشتغال برای هنرمندان نقاش شده است. فکر می‌کنم ایشان از کسانی هستند که در زمینه هنر و مشخصا سینما، مدیریتی کار آمد ایجاد کنند که موجب رونق شود. به‌طوری که سینما را از این حالت انحصارطلبی خارج کنند.

پی‌نوشت ۶:

من هیچ اعتقادی به حزب‌گرایی ندارم. نه اصلاح‌طلبم و نه اصول‌گرا. به عنوان یک شهروند بهترین گزینه‌ام را انتخاب و اعلام کردم. امروز به انتخابم ایمان دارم. دوست دارم در حافظه تاریخی‌ام ثبت شود. دوست دارم پیش‌بینی و تحلیل خودم را فردا روزی ارزیابی کنم. اگر هم روزی از انتخابم پشیمان شوم با صراحت اعلام خواهم کرد. مخاطبان این سایت شاید پنجاه یا صد نفر باشند. این‌ها را برای خودم می‌نویسم. اعتقادی به اقناع دیگران ندارم، نه فقط در این مورد که در تمام مواردی که دست به قلم می‌برم. من همین هستم با همین نگاه و همین توان. دلم حکم عقلم را می‌خواند و از این سیاست‌بازی و این مردم ناامید و خسته‌‌ام. امیدوارم این سرزمین با هرکس که رأی می‌آورد روی آرامش و شادی ببیند. امیدوارم که دیگر خون جوان این سرزمین برای انتخابات ریخته نشود. امیدوارم اصلاح‌طلبان از دودوزه‌بازی و شهیدسازی دست بردارند. امیدوارم اصول‌گرایان به واقعیت زمانه گردن بگذارند و با آن هم‌گام شوند. قالیباف اگر چوب اصول‌گرایان متحجر را نخورد رییس‌جمهور کارآمد ایران خواهد بود. علی، شیر خدا فرمود انسان را از دوست و دشمنش بشناس و من امروز دشمنان قالیباف (و نه رقیبانش) را از خیل نامردان دغل‌باز و دروغگو می‌بینم.

شب بود و قلب خانه به عشق تو شاد بود

غافل از این که شعله در آغوش باد بود

وقتی که شهر خسته تمنای صبح داشت

پایان زنده باد، غم مرده باد بود

(رضا کاظمی، ۲۳ خرداد ۱۳۹۱)

آخر به داد درد دل من نمی‌‌رسی

یک لحظه هم به فرصت ماندن نمی‌رسی

من می‌رسم به آخر خط مثل نقطه‌چین

اما عزیز خسته تو اصلن…

سرمست می‌شوی تو چنین قهقهه‌زنان

حتی به درک گریه یک زن نمی‌رسی

با یک نگاه عازم دل شو که تا ابد

با این همه ترانه‌ی الکن، نمی‌رسی

شاید هزار آینه را بشکنی ولی

هرگز به قلب زخمی‌آهن نمی‌رسی

تقدیر تلخ بت، تبر است و به فتح عشق

با کودکان سنگ‌پراکن نمی‌رسی

این راه دور، قسمت پاهای زخمی‌است

با قول و وعده سر خرمن نمی‌رسی

تا ناامید یک‌سره تن داده‌ای به مرگ

تا خستگی نشسته بر این تن، نمی‌رسی…

برای من که از آغاز دوران اصلاحات شیفته‌ی شخصیت و دانش و تدبیر محمد خاتمی، رهبر معنوی اصلاحات، بوده و هنوز هم هستم (و البته دیگر به بسیاری از چهره‌های اصلاح‌طلب و خط مشی مبهم و فرصت‌طلبانه‌شان اعتقادی ندارم) شنیدن نام ابراهیم اصغرزاده در میان ردصلاحیت‌شده‌های انتخابات ریاست‌جمهوری، بیش از هر چیز دیگری آزاردهنده بود؛ هم‌او که از تندروترین و بی‌پرواترین چهره‌های اصلاح‌طلب بود و از عوامل اصلی افراط در اصلاح‌طلبی و انزوای سیاسی متعاقب آن. او همه‌ی این سال‌ها کجا بود؟ حضور چند ماه قبلش در برنامه‌ای تلویزیونی (نوعی ندامت‌نامه که بالاخره در تأیید صلاحیت انتخابات شوراهای این دوره به کارش آمد) را که کنار بگذاریم در هشت سال گذشته و به‌خصوص در رخدادهای ملتهب چهار سال قبل، او کجا بود؟ این چه شیوه‌ای از سیاست‌مداری و سیاست‌ورزی است که گاهی آدم‌های به‌ظاهر نظریه‌پرداز یک جناح به مرخصی طولانی می‌روند و وقتی بازمی‌گردند کرک‌وپری به جان‌شان نیست؟  چه جوان‌هایی تاوان تندروی‌های این نظریه‌پردازان را داده‌اند؟

اصلاح‌طلبی آن‌چنان که در تقابل با اصول‌گرایی معنا می‌یابد، تنها راه «ممکن» برای ابراز سرخوردگی‌ها و رنجیدگی‌های اجتماعی و فرهنگی در داخل نظام است. در نگاه فراگیرتر، گاه کنش‌های همه‌ی آن‌هایی که نه اصلاح‌طلبند و نه اصول‌گرا، اما سهمی‌از سرخوردگی و رنجیدگی در دل دارند، درتقابل با خط مشی بسته و بی‌انعطاف اصول‌گرایی، به حساب اصلاح‌طلبی نوشته می‌شود.

یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های ناکارآمدی و انحطاط اصلاح‌طلبی این است که به شکل غم‌انگیزی با مفهوم قهرمان پیوند خورده. آن‌ها در همه‌ی زمینه‌های اجتماعی، فرهنگی و… به قهرمان نیاز دارند. مهم نیست که این قهرمان محمد خاتمی‌باشد، میرحسین موسوی، عادل‌ فردوسی‌پور، محمدرضا شجریان، اصغر فرهادی، علی کریمی، یا محمدرضا عارف. بت و تابو به شکلی که کسی نتواند به ساحت قدسی این قهرمانان نزدیک شود، در چنین بستری مدام بازتولید می‌شود. اما اصلاح‌طلبان به اشتباه (یا با تجاهل) شمار منتقدان و معترضانی را که چاره‌ای جز توسل به آن‌ها برای اعلام رأی ندارند، همواره به حساب پایگاه اجتماعی خود می‌گذارند.

در انتخابات پیش رو محمدرضا عارف نامزد ناگزیر اما واقعی اصلاح‌طلبان است و منش منتقدانه و پر از بغض و گلایه‌اش نشان از همان روحیه‌ی آشنای اصلاح‌طلبان دارد. مهم نیست که او چه‌قدر دانشمند، پرهیزکار و آزاده است (در این‌ها من کم‌ترین تردیدی ندارم) اما در شرایط موجود حضور او (و هر اصلاح‌طلبی که مثل عارف واقعا جسور و آزاده باشد) در مقام ریاست جمهوری، کشور را به سوی یک تنش تمام‌عیار سوق خواهد داد. بار دیگر در پی هر تصمیم مهم دولت، شاهد حضور نیروهای خودجوش در خیابان خواهیم بود؛ هم آن خودجوش‌هایی که در زمان خاتمی‌توفیق دیدارشان را داشتیم و هم خودجوش‌های نوظهوری که صرفاً حامی‌دولت نهم و دهم هستند؛ یعنی این بار خودجوش به توان دو. اصطکاک میان قوه‌ی مجریه و دو قوه‌ی دیگر، خصومت دیرین صداوسیما با اصلاح‌طلبان، و مخالفت بنیادین نیروی مهم نظامی‌کشور با یک دولت اصلاح‌طلب، مجالی برای اداره‌ی امور کشور باقی نمی‌گذارد و تمام هم‌وغم دولت باید برای مقابله یا در بهترین حالت، سازش با این عوامل بازدارنده صرف شود. به گمانم، حاصل این منازعات تنشی فرساینده خواهد بود و نه توسعه‌ی سیاسی. نیروهای مخالف اصلاح‌طلبان نشان داده‌اند که کم‌ترین علاقه‌ای به توسعه‌ی سیاسی دست‌کم از سوی اصلاح‌طلبان ندارند و با آن به‌شدت برخورد می‌کنند. این وسط فقط اوضاع اقتصادی روزبه‌روز بدتر خواهد شد و دودش به چشم مردم نگون‌بخت خواهد رفت.

اصلاح‌طلبی به همان معنای مورد نظر محمد خاتمی‌در سال ۱۳۷۶ با آن‌چه اصلاح‌طلبی در سال ۱۳۸۸ داعیه‌دارش بود و حامیان اصلاح‌طلبان در سال ۱۳۹۲ در نظر دارند، تفاوتی ماهوی دارد. طیف کسانی که پشت اصلاح‌طلبی قرار می‌گیرند از منتقدان داخل نظام و بخش کوچکی از اپوزیسیون خارج‌نشین را در برمی‌گیرد. بر این باورم که اصلاح‌طلبی به معنای توسعه‌ی سیاسی و تحقق جامعه‌ی مدنی اسلامی، که محمد خاتمی‌آغازگرش بود، دیگر با اصلاح‌طلبان محقق نخواهد شد (یا اجازه‌اش را نخواهد یافت). آن آنتی‌تز، امروز به بهترین شکل از درون اصول‌گرایی سربرآورده و در حال رشد است و از این روست که یکپارچگی، تا به ابد آرمانی دست‌نیافتنی برای اصول‌گرایان خواهد بود مگر این‌که مدام بخش‌هایی از بدنه‌ی خود را هرس کنند و از آن تبری بجویند که در آن صورت هم باز آنتی‌تزی دیگر از درون این کالبد جوانه خواهد زد. در سوی دیگر، بخش زیادی از اصلاح‌طلبان دیروز و هواداران‌شان، امروز چیزی فراتر از اصلاح‌طلبی در سر دارند؛ و درست همین‌جاست که تنش و تقابل شکل می‌گیرد؛ شوخی‌بردار هم نیست.

به عنوان یک شهروند ایرانی، زیر بار فشار اقتصادی، یأس اجتماعی و محدودیت ارتباط با دنیا، از هر چیزی که منجر به تنش و فرسایش بیش‌تر شود و وضعیت اقتصادی و اجتماعی را از این بدتر کند، گریزانم. امروز گزینش یک اصلاح‌طلب خشمگین و کم‌طاقت (آن‌چنان که عارف نشان داده که هست) برای ریاست جمهوری، مصداق عینی در آغوش گرفتن تنش و فرسایش است؛ نه به دلیل عیب و ایراد خود او، که به سبب اصطکاک پیامد حضور او. امروز بیش از همیشه به اعتدال نیاز داریم؛ اعتدال، اعتدال، اعتدال…

دریغ از یه رفیق

مرتضی مؤمنی

کابوس‌های فرامدرن مجموعه داستانی‌ست مناسب سینمادوستان و خوراکِ فیلم‌بازها؛ همچنین برای خواننده‌ی جوانی چون نگارنده که جزو متولدین نیمه نخست دهه هفتاد است، کتاب پر از نکات جذاب درباره سرگشتگی‌های نسل جوان گذشته است؛ نسلی که خلافِ نسلِ فیس‌پوک‌زده، بی‌پا و مستغرق در اس‌ام‌اسِ امروزی، هر چه که نداشته، پرسه و گشت‌وگذار و شور و شوق جوانی داشته. گویی غمِ نسل قبل، خلافِ غمِ رخوت‌زده و ساکنِ جوانان امروزی، غمی‌پرشور و برانگیزاننده بوده. این گشت و گذار در داستان شیرپسته کاملا مشهود است؛ داستان پرسه‌گردی که با «شیبِ محشر خیابان» حال می‌کند. داستان یک پرسه‌گرد و دو لیوان شیر پسته و تماس‌های بی‌پاسخ. داستانِ شهری تعطیل و بی‌کافه و بی‌چایی با هوایی «ابری و سربی» که درختان کم‌تعداد از سرش هم زیاد است. داستان پسرخاله‌ی پیرشده در جوانی و…. اینهمه داستان تنها در یک داستان و در ۵ صفحه آمده؛ هر سطرِ شیرپسته حرفی دارد برای گفتن: «دو تا دختری که خوب نمی‌بینم‌شان، می‌آیند. جلوتر می‌آیند یا شاید من دارم جلوتر می‌روم. می‌روم. به هم نزدیک می‌شویم. خیلی وول می‌خورند. مدام مسیرشان را عوض می‌کنند و از خنده به خود می‌پیچند. حالا رسیده‌ایم. روی یک خط هستیم. می‌روند. می‌روم.» یا «سینما را می‌بینم. هیچکس برای فیلمش آنجا نمی‌رود. من می‌رفتم.»

کتاب، سرریز از عشق‌به‌سینما و فیلم است و پر است از تنهایی. کتاب، بازیگوش است و مملو از بازی در بازی (missed call) و کابوس در کابوس (دیشب توی کوچه‌ی ما).

ردپای علایق کاظمی‌در هر داستانی مشهود است؛ مثلا او در پنج‌گانه کنتاکی به‌قدری از شب و باران و بارانی و کلاه و بار و گیلاس می‌گوید تا فضایی نوآر آفریند و به شکلی جالب این فضا را با چیره‌دستی همچون شیوه‌ی کاگردان محبوبش، ایناریتو، روایت می‌کند. یا در پایانِ ناگهانی و عجیب‌وغریب سالن انتظار به دیالوگهای «منقطعِ» پایانی دو فیلمِ کریستوفر نولان اشاره می‌کند؛ «کجا بودم»ِ ممنتو/یادگاری و «خودتون میخواید فریب بخورید»ِ پرستیژ/حیثیت.

اعتراف قصه‌ی یک عشقِ پرشور یک‌طرفه است و قصه نوجوان شر و شور و گریزپایی‌ست که آرزویش این بوده که دخترِ مورد علاقه‌اش هم همچون خودش عشقِ فیلم و مجله‌خوان باشد. در همین داستان، کاظمی‌پرسه‌های نوجوانی و جوانی و تنهاگردی را به اوج می‌رساند و از چاله و طعم گیلاس آقای عباس‌خان و هامون عمو خسرو یاد می‌کند.

ارجاع‌های سینمایی بیش‌از اینهاست: رُمی‌اشنایدرِ فیلم کلود سوته، چه کسی از ویرجیانا وولف می‌ترسد، بوفالو۶۶ وینسنت گالو، فرانسوا ازون و… اما این ارجاع‌ها در اغلب مواقع، تنها به‌مثابه یک چاشنی خوش‌طعم عمل می‌کنند و داستان‌ها،دنیای خود را دنبال می‌کنند.

دقیق نمی‌دانم چرا، اما پس از خواندن کتاب و با گذر زمان، حس خاصی سراغم آمد؛ حسی که شاید ربطِ مستقیمی‌به داستانهای کتاب نداشته باشد. این حسِ خاص بعدها در قالب یک جمله خودنمایی کرد و چندوقتی‌ست که آنرا در شرایطِ مختلف زمزمه می‌کنم: «یک عمر جوانی، دریغ از یک رفیقِ هم‌راه و یک معشوقه‌ی هم‌پا».

رخداد مهم انتخابات رییس دولت را پیش رو داریم و من برخلاف کسانی که این قضیه را تحریم می‌کنند یا تلاش می‌کنند نسبت به آن کاملا بی‌اعتنا باشند، قطعا پای صندوق خواهم رفت و رأی خواهم داد. فقط یک رأی است و آن را هم مخفی نمی‌گذارم. اما پیش از اعلام فرد مورد نظرم، مایلم بنویسم چرا رأی خواهم داد:

۱- وقتی رأی می‌دهم لااقل بعدش خودم را بابت انفعال خودم و انتخاب شدن کسی که تماشای چهره‌اش هم موجب عذاب الیم است (چه رسد به نگاه و منش‌اش) ملامت نمی‌کنم.

۲- پیش خودم به دلایلی منطقی به یقین رسیده‌ام که رأی من شمرده خواهد شد.

۳- با این حرف که این هشت نامزد یا اغلب آن‌ها با هم یکی هستند به‌شدت و کاملا مخالفم. رویکرد متفاوت این نامزدها در اقتصاد و فرهنگ و سیاست خارجی، می‌تواند بر جزئی‌ترین امور زندگی شخصی و شغلی‌ام تأثیر بگذارد.

پس من از بین این نامزدها به کسی که رأی می‌دهم که این ویژگی‌ها را داشته باشد:

۱- پیش از هرچیز، تماشای چهره‌اش انرژی منفی ندهد و مایه شرمندگی ایرانی در دنیا نباشد.

۲-حضورش بالذات، تنش‌زا نباشد.‌(حضورش متضمن درگیری و تنش فرساینده‌ی بین سه قوه و… نباشد.)

۳- نفوذ و ضمانت لازم برای اجرای امور ابتدایی اداره‌ی کشور را داشته باشد؛ مدیریت جهان پیش‌کش!

۴- کارنامه‌ی قابل‌توجه و مثبتی در امور اجرایی داشته باشد.

۵- در رویکرد فرهنگی و سیاسی، فردی معتدل و معقول باشد.

۶- مشاوران کارآمد و متخصصی را همراه خود داشته باشد.

با این وصف، از بین نامزدهای موجود به آقای قالیباف رأی خواهم داد و در این راه، به انتخابم اطمینان محض دارم. امیدوارم تا پایان در گردونه‌ی رقابت بماند و به نفع کسی کنار نرود (یا کنار رانده نشود!) و آرزو می‌کنم همیشه معتدل و میانه‌رو باقی بماند.

——

پی‌نوشت: جنجال بر سر نوار صوتی اخیر درباره‌ی حادثه‌ی سال ۸۲ کم‌ترین تغییری در نظرم نمی‌دهد. اگر قالیباف به عنوان فرمانده‌ی نیروی انتظامی‌و پیش‌تر از آن فرمانده‌ی نیروی هوایی سپاه کاری جز آن‌چه خود گفته می‌کرد امروز فرد قابل‌اطمینانی برای ریاست دولت و حفظ این نهاد مهم نبود. او دست‌کم ثابت کرده که به آن‌چه می‌گوید و می‌کند اعتقاد دارد.

پی‌نوشت: قصد متقاعد کردن کسی را ندارم و نخواهم داشت، فقط نظر خودم را گفتم.

کلی حرف دارم برای نوشتن و گفتن. مدتی این مثنوی تاخیر شد. بعد هم مشکل فنی برای سایت پیش آمد و بخشی از آرشیو باز هم از بین رفت. و… و… و… حالا این پست را صرفا به عنوان اعلام بازگشت می‌گذارم و خیلی خیلی زود نوشتن در این‌جا را از سر می‌گیرم.

 

 

بر شرجی ایوان

سایه‌ی نیمروز تنهایی‌ام

چرت می‌زند

ایستاده‌ام به تماشا

با پای لرزان

پشت پنجره

کودکی‌ام در سایه‌سار درخت گردو تاب می‌خورد

گیسوی تو از دستم می‌گریزد

«خدا منو نندازی…»

مادر از پشت شمشادها صدایم می‌زند

چای لب‌سوز را هورت می‌کشم

کجا گم‌ات کردم؟

لابه‌لای صدای جیرجیرک‌ها

توی دل‌خستگی این خانه

وسط این همه کتاب‌‌ فلسفه و شعر

ردی از تو نیست

پدر با قلاب ماهیگیری‌اش از لب رودخانه برمی‌گردد

سبدش مثل همیشه خالی است

سیگارم تمام شده

و انگشتانم بلاتکلیف‌اند

پا بر ایوان می‌گذارم

می‌خزم به درون سایه‌ام

صدای خنده‌‌ از پای درخت گردو می‌آید

گیسوی تو از دستم می‌گریزد

«خدا منو نندازی…»